Over mij

Iedereen heeft een verhaal, vol met hoogte- en dieptepunten. Hoe uitdagend het leven ook kan zijn, wat mij op de been houd is dat ik geloof dat in de kern problemen eigenlijk oplossingen zijn. Hoe rock-bottom we soms ook gaan, ik denk dat wanneer we op ons leven terugkijken, we toch heel cliché moeten toegeven dat we er steeds belangrijke lessen uit trekken en er sterker uit komen. Een dieptepunt is dus eigenlijk een opening voor groei en nieuwe mogelijkheden. Maar wanneer we er middenin zitten is het zo logisch om dat niet als zodanig te kunnen ervaren.

In mijn jeugd heb ik veel onveiligheid ervaren, en daarbij heb ik copingstrategiën ontwikkeld waarbij ik continu heel hard aan het werk was om een veilige omgeving voor mezelf en voor de mensen om mij heen te creëren. Ik nam sinds kleins af aan verantwoordelijkheden op me die totaal niet horen bij een klein meisje, of eigenlijk wie dan ook. Het is namelijk nooit onze taak, hoe oud je ook bent, om de verantwoordelijkheid voor een ander te dragen. Als volwassenen kunnen we support geven, maar we kunnen het werk van een ander niet overnemen.

Door mijn copingstrategieën was ik altijd extreem alert en mijn omgeving aan het scannen op gevaar. Hierdoor ontwikkelde ik een “anxious attachment stijl”. Dit uitte zich als een helperssyndroom waarbij ik altijd in dienst stond van de ander, en mezelf niet dezelfde zorg gaf. Ik kende m’n grenzen niet, en cijferde mezelf weg.

In mijn twintiger jaren raakte ik erg afgestompt. Het leven leek een neerwaartse spiraal waar ondanks al mijn harde werken de dingen steeds meer fout gingen. Zo werden mijn ouders allebei levensgevaarlijk ziek en lag er elke jaar wel een van hun in het ziekenhuis. Mijn sociale kring werd kleiner, in daten en relaties werd ik slecht behandeld, en ik voelde me vaak eenzaam. Ik zat daarnaast ook vast in een baan waarvan ik pas veel te laat achter kwam dat ik er onbewust erg ongelukkig was.

Mijn pad naar heling begon toen ik mijn partner ontmoette. Bij hem kon mijn hart weer ontdooien. Tegelijk was hij ook een spiegel, en werd ik in onze relatie op een intense manier met mijn verleden en traumas geconfronteerd. Dit werd nog meer onder een vergrootglas gelegd toen ons zoontje geboren werd tijdens de eerste lockdown van de pandemie. Het was een prachtige en tegelijk verschrikkelijke tijd. Ik hield de achtbaan niet veel langer vol: in januari 2022 meldde ik me ziek met een burnout.